داستان آموزش و پرورش،از ریز تا درشت آنچه در آن گذشته ومی گذرد،برای ما فرهنگیان،داستان آشنا و شنیده شده ای است. شگفت این که،هر از گاهی،و با رفتن و آمدن وزیری،باز- گفته می شود و ما هم ناگزیریم،باز- بشنوییم. روزگاری،درد بزرگ آموزش،تنها این می شود که کتاب های درسی،تفکیک جنسیتی نشده اند :"كتاب‌های درسی باید برای دختران و پسران در مقاطع مختلف تحصیلی مجزا تولید شود. این تغییر با توجه به تفاوت‌های زیاد دختران و پسران در مقاطع مختلف سنی و تحصیلی و توانایی‌های آنها در دوره‌های رشد باید اعمال شود". روشن است که در پس این گفته ی علی احمدی،وزیر پیشین آموزش و پرورش،بی گمان،ساعت ها کار کارشناسی خوابیده است و بنابراین هیچ مویی لای درزش نمی رود! چندی هم،رسانه ها پر می شود از گفته های دیگر کارگزاران آموزش و پرورش در درستی این انگاره ی آموزشی،و ستایش از توانمندی و هوشمندی وزیر محترم،که آنچنان دل بر کار می نهد و دل می سوزاند پنداری،همین روزهاست که کار همه ی نابسامانی های این دستگاه نابسامان،یکسره شود! اما ایشان می رود و آب از آب تکان نمی خورد.
