اکنون روزها و شب های محرم است و مردم برای امام حسین و یارانش اشک می ریزند، البته که اشک اعتراضی همه جای تاریخ شیعه دیده می شود، اعتراض به ظلم و ستم حاکمیتی که فرزند پیامبر را کشت و ندای حق او را با خشونت پاسخ داد؛ ریشه ی حادثه کربلا را باید در فتنه ی بنی امیه دید که امام علی آن را دردناکترین فتنه ها می داند، فتنه ای که برای خود نشانه هائی دارد .
1 – لباس دین به تن داشت، در عین حال بیشترین ضرر و زیان را متوجه دین کرد چرا که در باطن فاصله ای ناپیمودنی از محتوای دین گرفت
2 – خشونت گرا بود تا جائی که حرکت مسالمت جویانه امام حسین را با خشونت کامل پاسخ داد
3 – فریب و تزویر سرلوحه آن بود تا بتواند دلهای ساده و افکار توده را همراه خود کند
4 – بر آتش اختلاف عرب و عجم ، بصری و کوفی، قریشی و غیر قریشی ...دمید تا در آن فضای گرد گرفته اختلاف ، چند صباحی دوام آورد
5 – ثروت اندوزی و دنیاگرائی شیوه ی سران آن فتنه بود تا به این طریق دلهای بیمار را در زیر برق درهم و دینار همگام خود سازد
6 – قدرت برای سران آن فتنه اصل بود و همه چیز دیگر فرع و ابزار، تا آنان را به قله قدرت نزدیک کند و آنجا نگه دارد
7 – اخلاق انسانی نزد آنان معنا نداشت از این رو در حالی که امام علی پای عهد و پیمان با دشمنانش نیز می ایستاد اما آنان عهد می شکستند و پیمان نقض می کردند
خلاصه آنکه تحلیل و تفسیر حادثه کربلا ریشه در شناخت فتنه بنی امیه دارد، فتنه ای عبرت انگیز که تا قرن ها سوز و درد آن بر پیکر مسلمانان باقی ماند و نشان داد هیچ فتنه ای خطرآفرین تر از حاکمیت جور نیست.
منبع : نگاه نو
